- Film təklifləri arasında necə seçim edirsiz? Prioritetləriniz nədir? - Özümü təkrarlamamağa çalışaraq. Bu tələyə düşməmək üçün gənc yaşlarımdan əlimdən gələni etmişəm. Həm izləyici üçün sıxıcı olmaq təhlükəsi var, həm də, daha vacibi, özüm bezirəm. Setdən bezən aktyor, təsəvvür edin. Eyni hərəkəti neçə dəfə oynaya bilərsiz? Bezmək ən bərbad şeydi aktyorluqda, məncə, həyəcanınız olmasa, məhv olarsız. Həm də, illah ki, işləmək məcburiyyətim yoxdu artıq. - Aktyorluqda nələr önəmlidir sizin üçün? - Maraq, həyacan, hazırlıq, disiplin kimi şeyləri saya bilərəm, amma sevərək etmək istədiyiniz bir şey olmalıdı, maraqlı olması da önəmlidi… Sıxıcılıq, sevgisizlik, ortabablıq öldürücü şeylərdi. Həyatda da elə deyilmi? - Ssenarilər o qədər təkrarçı olub? - Mənə gələn əksər ssenarilərdə oxşar qoca adam hekayələri var. Bu da, əsasən, ssenarinin yarısında ölməyiniz və acınacaqlı bir vida ilə yas mərasiminizin olması deməkdi. Kimlərinsə babası olaraq ürəkləri ovudacaq bir hekayəyə material olmağı
Düz bir il keçmişdi… Və son dəfə öz varlığını iliklərinə qədər, emosional olaraq canlı hiss etdiyi gecənin eyni saatında, hətta bəlkə də saniyəsində Julio Cortázarın pişiyi Theodor W. ilə qarşılaşdı. İnsan olmanın utancı ilə aylardır asta-asta çürüyən bədənindən qəfil gizilti keçdi və gözlərindən qaynar ehtirasla çölə fışqırdı. Bir neçə saniyəlik bu dəhşətdən sonra ətrafda hər şeyin rəng çalarında dəyişikliklər hiss etməyə başladı. Əzim Əzimzadənin məğrurla əsərlərinə baxan heykəlini görə bilmirdi. Halbuki, dəqiq xatirindədir, saniyələr öncə o, heykələ baxır, gülümsəməsini yamsılamağa çalışırdı. Qəribədir, artıq heykəli görmürdü, amma qəlbi Əzimzadənin öz yaradıcılığından duyduğu fərəh hissi ilə qaynayırdı. Sonra qranitləşmiş əsərin yükü altında duyduğu ağrı hopdu canına. Emosiyalar o qədər intensiv dəyişirdi ki, onları adlandırmağa belə macal tapmırdı. Theodor W. ona yaxınlaşdı, quyruğu ilə ayaqlarına toxundu, qucağına çıxıb, gözlərini yalamağa başladı. Və birdən ona əyan oldu ki, haz